İlkler...

İlkler...

Dün eşim hayatında ilk ameliyatını oldu.

Çok büyük bir operasyon değildi ama bir saaten fazla sürdü. En çok bana ihtiyacı olduğu zamanda her ne kadar yanında olmayı çok istesemde hamileliğim ve hastane koşulları yüzünden yanında olamadım. Evde öylece eli kolu bağlı beklemekte en kötüsü.

Ben de zaman çabuk geçsin diye internetten pozitif doğum hikayelerini okuyordum ki birden beni derinden etkileyen o videoları seyrederken buldum kendimi. Normal doğum videoları. Hayatımda ilk defa doğum videosu seyrettim yarı gözüm kapalı bir şekilde. Halbuki bunu eşimle birlikte izlemeyi planlamıştım.


Son demlerini yaşayan bir hamile olarak izlediğim görüntüler beni çok etkiledi. Normal doğumla ilgili hatta doğumla ilgili bütün cesaretim kırıldı.

Eşim eve geldiğinde tam bir zombi modundaydım. Üstüne üstük zor geçen ameliyatını benimle paylaşınca bayılacak gibi oldum. Hele dikiş yerlerinin kanaması beni hepten  sarstı.

 Güçlü görünmeye çalıştım. Kendim için ve onun için tek tesellim GEÇEÇEK bunlar demek oldu. Başka ne denebilir ki?

 İtiraf ediyorum ben doğum yapacak kadar kendimi güçlü hissetmiyorum. Ya da bunu tek başıma yapabileceğimi düşünemiyorum. Burada en büyük görev yine senin aşkım. Her zaman bana destek oldun, güç verdin. Şimdi her zamankinden daha çok ihtiyacım var sana. Bunun sorumluluğunu alacak kadar bilinçli olduğun için kendimi çok şanslı hissediyiyorum. İyi ki varsın BİRTANEM.

 İlklerden bahsetmişken hep olumsuzları yazdım. Belki inanamayacaksınız ama  bebişimiz doğduktan sonra İLK banyosunu yaptırma konusunda cesaretli ve çok istekliyim. Hele bi doğsunda gerisi kolay diye düşünüyorum. Karşılaştığım bütün annelerde asıl sen doğduktan sonra gör diyorlar.

 Bekleyip görecegiz :-)